بررسی نقش آمایش سرزمینی در امنیت جمهوری اسلامی ایران

  برنامه‌ریزی در دنیای امروز یکی از ابزارهای ساماندهی محیط جغرافیایی است. به‌عبارت دیگر برنامه‌ریزی به‌صورت اصولی، نوعی تفکر در باره‌ی مسائل اقتصادی، سیاسی، دفاعی، اجتماعی و فرهنگی است و به‌صورت قطعی جهت‌گیری آینده‌نگری دارد؛ و به‌گونه عمقی به روابط، اهداف و تصمیمات همه‌جانبه توجه دارد؛ و به شدت در زمینه‌ی خط‌مشی و برنامه، جامعیت را می‌طلبد. اساس هر برنامه‌ریزی فضایی، قانون آمایش سرزمین است. اقداماتی که برای انجام دفاع نظامی و آمادگی برای حفاظت مردم در مواقع رویارویی‌های نظامی ضرورت پیدا می‌کند مستلزم درخواست‌های عظیم فضا است. این انتظارات باید مورد توجه قرار گرفته و هماهنگ شوند. از این‌رو توجه به مقتضیات دفاع غیرنظامی و نظامی در تدابیر و اقدامات مؤثر فضایی به عنوان امری بدیهی مورد تأیید قرار گرفته است. لذا یافتن راهی که منتهی به این هدف شود و اسباب و شرایطی را که خاص رسیدن به این هدف است ضروری است و آن جز در سایه مراعات ملاحظات امنیتی-دفاعی در مکان‌گزینی‌ها امکان‌پذیر نیست. در این مقاله هدف از آمایش سرزمین در رابطه با بخش دفاع استقرار بهینه‌ی واحدهای نظامی در فضا برای تأمین حداکثر قابلیت دفاع و حداقل آسیب‌پذیری می‌باشد. از آنجایی که قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران حفظ منابع حیاتی و دفاع سرزمینی را به عهده نیروهای مسلح گذاشته است و تأمین اهداف دفاعی و نظامی، پاسخ‌گویی مناسب و به موقع به تهدیدات در چارچوب مبانی و اصول، جزو وظایف اصلی این نیرو می‌باشد این مقاله در پی تبیین رابطه بین آمایش سرزمین با معیارها و اصول امنیتی می‌باشد.